39 - Άρθρον δωδέκατον

ΑΡΘΡΟΝ ΔΩΔΕΚΑΤΟΝ

«Καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. ᾿Αμήν».

Μέ τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν ἀρχίζει ἡ μέλλουσα ζωή. ῾Ο αἰώνας τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄφθαρτος καί ἀτελεύτητος. ῾Η ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς θείας βασιλείας. Τό φῶς τό ἄδυτο καί ἀδιάδοχο. ῾Η «ὀγδοάς» τοῦ Χριστοῦ . ῾Η νέα οἰκονομία ζωῆς πού θά διαδεχτεῖ τήν παλαιότητα τῆς φθαρμένης ἁμαρτωλῆς φύσεως. «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου» , θά πεῖ ὁ Χριστός σ᾿ ἐκείνους πού κατά τή μέλλουσα κρίση θά στέκονται στά δεξιά του. ᾿Ελᾶτε νά ζήσετε στή βασιλεία τοῦ Πατρός μου τή νέα σας ζωή, τήν ὄμορφη καί ἀδιεξόδευτη, τή γεμάτη χαρά καί ἄληκτη εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση.

Πῶς θά εἶναι ἡ ζωή στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν μποροῦμε ἀπό τοῦδε νά γνωρίζουμε. ῾Ο ᾿Απ. Παῦλος, πού ἡρπάγη ἕως τρίτου οὐρανοῦ καί ἀξιώθηκε ἀπό τόν Θεό νά ζήσει γιά λίγο τή μακαριότητα τοῦ Παραδείσου, δέν μπόρεσε νά μᾶς τήν περιγράψει. ῏Ηταν κατάσταση ζωῆς, βίωμα θεόληπτο πού δέν μπορεῖ νά συλλάβει διάνοια ἀνθρώπου καί νά ζήσει ἡ καρδιά του στήν οἰκονομία τῆς παρούσης ζωῆς . Οἱ λέξεις εἶναι πολύ πενιχρές γιά νά ἐκφράσουν τή βίωση τῆς στιγμῆς τοῦ Θεοῦ τή φορτισμένη μέ τόσο ἀμήχανο βάρος μακαριότητος καί δόξης. Γι᾿ αὐτό καί πιστεύουμε στή μέλλουσα ζωή, κρύβοντας αἰδήμονα στήν ψυχή μας τό ὑπέροχο μυστικό!

῾Ο ἄνθρωπος στή μέλλουσα ζωή θά ζήσει ὡς μία νέα καί ἄφθαρτη ψυχοσωματική ὀντότητα. Δέν θά ζήσει δέ μονάχα ἡ ψυχή του, ἀλλά καί τό ἀνακαινισμένο σῶμα του μέ τό ὁποῖον ἡ ψυχή θά ἑνωθεῖ καί πάλι κατά τήν ἔγερση τῶν νεκρῶν. ῾Ο προορισμός τοῦ σώματος εἶναι νά εἰσέλθει καί αὐτό στόν ἄφθαρτο αἰῶνα τοῦ Θεοῦ, στήν ἀπέραντη χαρά τῆς θείας βασιλείας. Δέν θά τό νικήσει ἡ σήψη τῆς φθορᾶς, ἀλλά θά τό λαμπρύνει ἡ ἄφθιτη δόξα τοῦ Θεοῦ. Κατά τήν ὀρθόδοξη πίστη μας ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι τό ἔσχατο ἀγαθό, ὁ εἰδικός λόγος καί τό τέλος τῆς ὑπάρξεώς του, δέν ἀφορᾶ μονάχα στήν ψυχή ἀλλά καί στό σῶμα, τό ὁποῖον, ἀφοῦ ἀπορρίψει τήν παχύτητα τῆς ὕλης, θά διαπερᾶται ἀπό τήν ἄκτιστη θεία ἐνέργεια, θά λάμπει σάν ἕνας ἄλλος μικρός ἥλιος
, καταλαμπόμενο ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τό εἶδαν οἱ μαθητές στό ῎Ορος τῆς φανερώσεως τοῦ Θεοῦ. Θά εἶναι σῶμα θεωμένο καί ἄφθαρτο, κατάλληλο νά ζεῖ στόν ἄϋλο αἰῶνα τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἀλήθειες αὐτές τονίζουν τή μεγάλη ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, τό ὁποῖον, πολλοί, εἴτε ἀπό ἄγνοια εἴτε ἀπό διαστροφή, διασύρουν καί ἐξευτελίζουν. Τό σῶμα δέν εἶναι μονάχα ναός τῆς ψυχῆς, ἀλλά καί ναός τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ. ᾿Εκεῖνον δέ πού φθείρει τόν ναό τοῦ Θεοῦ, θά τόν φθείρει ὁ ἴδιος ὁ Θεός.

῾Η ζωή στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά εἶναι ἀδιάκοπη καί ἀδιάπτωτη. Δέν θά τή βαρύνει ἡ χρονική στιγμή, γιατί ὁ ροώδης χρόνος τῆς γῆς καμία θέση δέν θά ἔχει στό κράτος τῆς αἰωνιότητος τοῦ Θεοῦ. Θά εἶναι μία διαρκής στιγμή μπολιασμένη στό αἰώνιο παρόν τοῦ Θεοῦ. ῾Επομένως δέν θά ἔχει μεταπτώσεις καί μεταλλαγές, πού τόσο ἔντονα χαρακτηρίζουν τή ζωή μας ἐδῶ στή γῆ. Δέν θά τή βαρύνει ἡ κόπωση καί ἡ ἀνάγκη ἀνάπαυλας καί ψυχαγωγίας. Οὔτε ἡ ἀνία καί ὁ κόρος θά τή σημαδεύουν, πού εἶναι συμπτώματα τοῦ παροδικοῦ χρόνου στόν ὁποῖον ἐξελίσσεται ἡ παροῦσα οἰκονομία τῆς ζωῆς. Θά εἶναι δέ τόσος ὁ συνεπαρμός τῆς φύσεως καί ἡ γοητεία πού θά νιώθουν τά μακάρια πνεύματα στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ὥστε ὁποιαδήποτε ὀχληρή ἀνάμνηση τῆς πρότερης φθαρμένης ζωῆς, κάθε στοιχεῖο τῆς παλαιᾶς ἐπίκηρης φύσεως νά χάνονται στήν καινότητα τῆς ἀναγεννημένης ὑπάρξεως. ῾Επομένως τό ἐρώτημα πού μέ τόση ἀφέλεια τίθεται· τί θά κάνουν οἱ ἄνθρωποι στή μονότονη ζωή τῆς θείας βασιλείας, προδίδει ἄγνοια ἤ μᾶλλον παρεκδοχή τῆς νέας τάξεως πραγμάτων στό μυστηριακό αἰῶνα τοῦ Θεοῦ. ῎Αραγε τί κάνουν καί οἱ ἄγγελοι στό μακάριο χῶρο τῆς θείας βασιλείας; ῾Ο ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἀντικρούοντας τίς ἀπόψεις τοῦ ᾿Ωριγένη περί κόρου ὡς τῆς κυρίας αἰτίας τῆς πτώσεως τῶν νοερῶν ὄντων κατά τήν πρόχρονη ὕπαρξή τους, διετύπωσε πολύ ὡραῖες ἰδέες γύρω ἀπό τή μακαριότητα τῆς θείας βασιλείας. Κατά τόν ῞Αγιο, τό ἀγαθόν εἶναι τό μόνο πού ἀληθινά ὑπάρχει (τό κακόν εἶναι μή ὄν) καί ἀπό τή φύση του εἶναι ἀόριστο (χωρίς ὅρια) καί ἀδιεξόδευτο. ῞Οταν, λοιπόν, τό ὄν βρίσκεται στό ἀγαθό καί τό ἀπολαμβάνει, δέν μπορεῖ νά τό ἐξαντλήσει, φθάνοντας στό πέρας τῆς ἀπολαύσεως, ἐπειδή τέτοιο πέρας δέν ὑπάρχει, μία καί τό ἀγαθόν –ὅπως εἴπαμε– δέν ἔχει ὅρια, δέν περατοῦται. Διοδεύοντας, λοιπόν, τό ἀγαθό καί ἐρωτικά συμπλεκόμενο μέ αὐτό, παρακαλεῖ τόν Θεό νά τοῦ χορηγήσει μεγαλύτερη δόση τῆς μακαρίας ἀπολαύσεως· καί ὅταν ὁ Θεός, ἀνταποκρινόμενος στό αἴτημα, τή χορηγήσει, τό ὄν ζητᾶ νέα χορήγηση κ.ο.κ. ᾿Επειδή δέ ἡ δίψα τοῦ ἀγαθοῦ εἶναι ἀκόρεστη, τό πρᾶγμα θά προβαίνει ἐπ᾿ ἄπειρον, χωρίς ποτέ ὁ κόρος νά σφραγίσει τήν κινητικότητα αὐτήν οὔτε καί νά λήξει ἡ μακαρία ἀπόλαυση τοῦ ἀγαθοῦ.

῾Η ζωή τοῦ μέλλοντος αἰῶνος μέ τήν ὁποία κατακλείεται τό ἱερό Σύμβολο τῆς Πίστεως εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, στήν ὁποίαν ἐκβάλλουν ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα του, ὁ ἀγώνας καί ἡ ἄσκησή του, οἱ ὁραματισμοί καί οἱ ἐνατενίσεις του. ῾Η πόλη τοῦ οὐρανοῦ, τήν ὁποίαν τόσο ὄμορφα περιγράφει τό ἱερό βιβλίο τῆς ᾿Αποκαλύψεως, εἶναι ἡ πραγματική πόλη τοῦ πιστοῦ. «Οὐ γάρ ἔχομεν ᾧδε μένουσαν πόλιν», λέγει ὁ ἅγιος ᾿Απόστολος, «ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» . ῾Η γήινη πόλη μας δέν εἶναι διαρκής καί μόνιμη. Εἶναι προσωρινή καί σύντομη. Διαρκεῖ λίγες μόνο στιγμές, διαρρέει καί χάνεται. ῾Η οὐράνια ὅμως πόλη τήν ὁποίαν ἐπιζητοῦμεν, μένει εἰς τόν αἰῶνα, ἀσάλευτη καί ἀδιάπτωτη. ῾Ο πιστός χριστιανός ὀφείλει νά ἐπιδιώκει αὐτό πού θά εἶναι σταθερά δικό του, κτῆμα του μόνιμο καί ἀναφαίρετο, ἀκτύπητο ἀπό τό χρόνο, ἀπρόσβλητο στή φθορά. ῎Αλλωστε, κατά τόν ἴδιο ᾿Απόστολο, τό πολίτευμα τῶν χριστιανῶν δέν εἶναι ἐδῶ στή γῆ, ἀλλ᾿ ἀπόκειται στούς οὐρανούς· «ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». Πού σημαίνει ὅτι ὅσοι πιστεύουμε δέν εἴμαστε πολίτες τῆς γῆς, ἀλλά πολίτες τοῦ οὐρανοῦ, «οὐρανοπολίτες». ᾿Εδῶ εἴμαστε ξένοι καί παρεπίδημοι , βρισκόμενοι σέ πορεία πρός τή μονιμότητα τῆς θείας βασιλείας, ὅπου ζοῦν αἰώνια ἄγγελοι καί ἄνθρωποι, πολιτογραφημένοι μέ τό αἷμα τοῦ ᾿Αρνίου στίς δέλτους τῆς θείας βασιλείας, στό βιβλίο τοῦ οὐρανοῦ . Στό πολίτευμα τοῦ οὐρανοῦ δέν θά ὑπάρχει ἡ ἀντιπαλότητα τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, ἡ σκοτεινή μηχανή τοῦ ἐχθροῦ, οἱ δυνάμεις τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, ἀλλά θά ὑπάρχει ἀσάλευτη ἡ παράταξη τοῦ οὐρανοῦ, ἡ σύναξη τῶν δικαίων καί τῶν ἁγίων μέ ἐπικεφαλῆς τήν ἁγία Θεοτόκο, τά τάγματα τῶν ἀγγέλων, σέ ἕνα χορό πανηγυρικό, ὅπου ἦχος καθαρός ἑορταζόντων, ἀνυμνούντων τό κράτος τοῦ Παμβασιλέως τῆς δόξης.

῾Η προσδοκία τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, τῆς ζωῆς τῆς φωτεινῆς καί ἀνέσπερης, δίνει κουράγιο στόν πιστό πού τόσο σκληρά ταλαιπωρεῖται στόν παρόντα βίο, τόν ζυμωμένο μέ πόνο καί δάκρυα, μέ πειρασμούς καί ἀθλιότητες, μέ αἵματα καί στεναγμούς. ᾿Από τό στενό παραθυράκι τῆς ζωῆς αὐτῆς, παίρνοντας λίγο φῶς ἀπό τήν ἀνέσπερη ἡμέρα τοῦ Θεοῦ, παίρνει ἀνάσα αἰσιοδοξίας στόν παρόντα βίο του, τονώνεται στήν καθημερινότητά του, γιγαντώνεται στή γλυκιά προσδοκία του, ἔχοντας συναίσθηση ὅτι τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ δέν εἶναι ἄξια πρός τήν «μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» . Καί προχωρεῖ στήν πνευματική του τελείωση μεταμορφούμενος «ἀπό δόξης εἰς δόξαν»  μέ τή βοήθεια τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, πού ἄνοιξε διάπλατα τόν οὐρανό γιά νά μπεῖ μέσα τό πλάσμα τό πονεμένο καί ἀξιέραστο, πού τόσο πολύ ὑποφέρει στή γῆ ἀπό τήν κακουργία τοῦ ἐχθροῦ. Πορεύεται «ἄμωμος ἐν ὁδῷ» πρός τήν πόλη «τήν τούς θεμελίους ἔχουσαν ἧς τεχνίτης καί δημιουργός ὁ Θεός» . Τό ὅραμα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος γλυκαίνει καί ὡραΐζει τή ζωή του, δίνοντας νόημα καί σκοπό στήν ὕπαρξή του, ὁρίζοντες ἀνοικτούς καί φωτεινούς, τή γλυκιά ἐλπίδα «τῶν πτωχῶν», «ὧν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: